Alpy Dolomity Lienzkie Pies na szlaku Trekking Wycieczki

Na szarlotkę do Karlsbader Hütte

To miał być dzień odpoczynku urozmaicony lekką i przyjemną wycieczką, zakończoną urodzinowym piwkiem. Moje kolano co prawda miało się świetnie, ale Sebastian nalegał na regeneracyjny rest. Nie znoszę tak cackać się ze sobą, niestety wszelkie próby udawania że już jest super, kończyły się przeszywające bólem w stawie… Niech już będzie, restujmy, byle tam gdzie miło dla oka. Wytypowaliśmy kilka atrakcyjnych miejsc, wśród których przodowało schronisko Karlsbader Hütte, położone nad ślicznym górskim jeziorem Laserzsee w Dolomitach Lienzkich. Według Google Maps, pod schronisko można dojechać autem. Tymczasem na miejscu okazało się, że navi zrobiła nas w konia i należy zostawić je na parkingu w połowie drogi, a dalsze pół przedreptać klasycznymi dolomitowymi zakosami, pokonując ponad 600 m przewyższenia. Najbardziej martwił mnie fakt, że muszę tę drogę pokonać w sandałach, ponieważ poprzedniego dnia tak mocno obiłam sobie palec, że dyskomfort sprawiało nawet zakładanie skarpetki. Zawsze kusiło mnie żeby sprawdzić jak na łatwiejszych szlakach spiszą się sandały, ale zwyciężała obawa przed zmasakrowaniem stóp. Teraz, chcąc nie chcąc, będę musiała się o tym przekonać.

Startujemy z parkingu w pobliżu schroniska Lienzerhutte. Szlak przypomina trochę drogę do Morskiego Oka, nawet posiada skróty, którymi ścina się szeroką drogę główną. Wyruszyliśmy dość późno, więc korzystamy z nich, by jak najszybciej dotrzeć na miejsce i nacieszyć się widokami. Sam szlak bez historii, jednostajne, leśne zakosy pozbawione trudności, miejscami trochę strome. W sandałach idzie się zaskakująco dobrze i pewnie, przynajmniej po suchej, ostrej skale. Nasz cel, otoczony wapiennymi górami, pokazuje się dopiero na ostatniej prostej. Już wiem, że warto było tu przyjść.

Ale zanim obadamy okolicę, idziemy do schroniska na szarlotkę i piwo. Solidaryzuję się z kierowcą i również wybieram bezalkoholowe, choć świadomość kolejnego krzyżyka na karku kusi, by zamówić coś mocniejszego :-P

Fibi w tym czasie skupia się na obrabianiu kości, przez co łatwiej jej znieść przebywanie w nowym miejscu, wśród krążących wte i wewte ludzi. Im więcej chodzimy z psem tym częściej przekonujemy się, że smakołyki i gryzaki na podorędziu to świetna sprawa, zwłaszcza, gdy trzeba skupić psią uwagę, lub pomóc mu się wyciszyć.

Po wyśmienitej szarlotce ruszamy szlakiem wokół jeziora Leserzsee w poszukiwaniu ciekawych kadrów i widoków. W takim otoczeniu jest to dziecinnie proste, zdjęcia robią się same. Większy problem miałam raczej przy wyborze zdjęć schroniska do tej relacji. Poniższy widok tak mi się spodobał, że mam go chyba w 30-tu różnych odsłonach.

Bez szans

Słońce powoli chowa się za górami, ściany zaczynają płonąć, najpierw na żółto, później coraz intensywniejszym odcieniem czerwieni. Nie mogę przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz w Dolomitach oglądałam taki spektakl. W spokoju i bez pośpiechu. Dolomity Lienzkie bardzo przypominają włoskie, więc serducho zabiło mocniej i bardzo nie miałam ochoty schodzić. Stwierdzamy zgodnie, że musimy tu kiedyś wrócić i lepiej poznać te góry.

Ps.

Fibi po tej wycieczce miała lekko popękaną skórę na poduszkach łap. Wapienne ścieżki niestety nie służą naszemu psu, praktycznie do końca wyjazdu smarowałam jej łapki tłustą maścią z lanoliny i propolisu. Co prawda mieliśmy parę psich butów, ale raczej służą one na krótkie wyjścia lub awaryjne sytuacje, nie wyobrażam sobie aby pies spędzał w nich wiele godzin na górskim szlaku. Jeśli macie doświadczenie, jak skutecznie radzić sobie z psimi łapami na długich, górskich wycieczkach w kamienistym terenie – koniecznie dajcie znać.

Thank you & good night.